بر اساس آیه مبارکه نفر(سوره توبه ۱۲۲)، بر تمام ما و شما بزرگواران(اهالی هندوستان) لازم است تا اولا دین شناس باشیم و سپس آن را به مردم برسانیم. با کمال تأسف، امروز برخی منبریها، ذاکرین و شاعرانِ دنیاطلب که آشنایی با معارف عمیق دین ندارند، بعضی از میدانهای بیان مسائل دین را در هند به دست گرفته‌اند. آنها به جای بیان معارف قرآنی، نبوی و کلمات نورانی اهل بیت علیهم السلام، از روی قیاس و فکر خام خود، باورهای باطل را در جامعه منتشر می‌کنند. ایشان برای خوش‌آیند عده ای از مردم، حرفهای جاهلانه، غلو آمیز و بدون مدرک را در تمام منبرهای خود جا می‌دهند.
سفارش من به شما بزرگواران این است که با حضور چشمگیر خود بر منبرها و بیان مباحث عالمانه و عمیق، مردم را از دین و اندیشه های واقعی و پربار آن بهره‌مند کنید. نگران معاش هم نباشید، خداوند منان وعده روزی برای شما طالبان علم را داده است.
ما و شما اهل هند، مرهون جمهوری اسلامی ایران و این دوستان(بنیاد بین المللی امامت و دبیرخانه کنگره بین المللی بزرگداشت اندیشمندان مدرسه لکهنو) هستیم که کار ما را بر عهده گرفته و با جدیت و تلاش تمام، دانشمندان دیار هندوستان و به ویژه عالمان لکهنو و آثار ایشان را مشهور کرده‌اند. بر ماست که از ایشان تقدیر و تشکر کنیم.
توجه داریم که در زمانی نه چندان دور، سرزمین هند، بلاد مجتهدین و متکلمین و قوی‌ترین مدارس فقهی و کلامی بوده است، اما الان چند تا مجتهد داریم؟! حوزه علمیه هندِ قدیم از حوزه قم است. پس از حوزه علمیه نجف، حوزه هند تأسیس شد و خدمات فراوانی انجام داده و اندیشوران بسیاری پروراند. حوزه هند از جهت شاگرد پروری کم نظیر است. فقط در مدرسه لکهنو چهره های نامدار فراوانی وجود دارند که آیت الله العظمی سید دلدار علی غفرانمآب صاحب “عماد الاسلام” و علامه میرحامدحسین صاحب عبقات الانوار، با آن عظمتشان، تنها دو نفر از آن شخصیتهای نوارانی هستند. برکت و ارزش آن بزرگان هنوز هم دیدنی است.
دلدار علی که جد بنده هستند، از منطقه نصیر آباد، در خانواده‌ای ساده و معمولی می‌زیست. روزی با عنایتی خاص، به دلش افتاد که به تحصیل علم دین بپردازد. تحصیلات ابتدایی را در هند نزد برخی از بزرگان فراگرفت و سپس رهسپار حوزه علمیه کربلای معلی شد. او با مشکلات فراوان و خطرهای پیش رو، از راه دریا، خود را به کربلای معلی رساند و از محضر اساتید برجسته آن دیار کسب فیض کرد. ایشان بعد از مراجعت به وطن، حوزه علمیه و کتابخانه های عمومی و تخصصی تأسیس کرد. وی برای ساماندهی منابر کارهای مختلفی کرد و به اعزام مبلغین به جای جای شبه قاره پرداخت. ایشان نماز جماعت و جمعه را اولین بار در هندوستان آغاز کرد. اولین نماز جمعه توسط خود ایشان در لکهنو اقامه شد.
