علّامه میر حامد حسین رحمه الله در کتاب شریف و کم نظیر "عبقات الأنوار" در ذیل بحثی، نقل قولی از شعبی آورده است که دلالت دارد بعد از فاجعه کربلا، یاران پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم يا منزوی شدند، یا به کوه و بیابان زدند، زیرا باورشان نمی‌شد این همه جنایات نسبت به خاندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم را امتی انجام دهد که خود را منتسب به دین جدّش می‌دانند.

در یکی از صفحات ابتدائی نسخه مرکز اسناد آستان قدس رضوی، به خط و مهر علّامه ذاکر حسین، پسر دوم علّامه میرحامد حسین، در جمادی الثانیة ۱۳۰۱ ق. چنین نوشته شده است: «هذا کتاب لو یُباع بمثله دُرّاً ، لَکان البایع مغبوناً» ؛ این کتاب اگر در برابر مثل دُری فروخته شود باز هم فروشنده مغبون است.

آنچه با مطالعه زندگی علامه میر‌حامد حسین لکهنوی رحمه‌الله از زندگانی ایشان منعکس می شود و ذهن و دل خواننده را مجذوب می‌کند، عشق علامه به اهل بیت علیهم‌السلام به ویژه سیدالشهداء علیه‌السلام است. نهایت درجه محبت این بزرگ‌مرد را می‌توان در شنیدن مصائب حضرت اباعبدالله الحسین دید.

علّامه مجاهد میرحامد حسین درباره انگیزه خود از نگارش این کتاب، به انگاره‌سازیِ اوّلیه از قرائت موسوعه فقهیِ جواهر الکلام اشاره کرده و می‌نویسد: «فهذه سطور زاهرة وحروف باهرة في تحقيق مسألة الحاجب، نمّقتها حين قراءة بعض المشتغلين لديَّ والأماثل المتردّدین إليّ کتاب جواهر الکلام لشیخ الإسلام أحلّه الله دار السلام.»