علامه میر حامد حسین، از خاندانهای اصیل سادات موسوی است و با 27 واسطه، نسبش به امام هفتم امام موسی كاظم (علیه السلام) می‌رسد. نیاكان او در طول قرون گذشته، همه از سادات اهل علم و زهد و فضیلت بوده‌اند.
شایان ذكر است كه این خاندان در اصل ایرانی بودند و در نیشابور زندگی می‌كردند و در قرن هفتم، (سید اوحد الدین) – جد پانزدهم میر حامد حسین – در پی حمله مغول به هندوستان هجرت كرد و در شهر (كنتور) رحل اقامت افكند.
سید محمد حسین (متوفی 1288 ق)، پدر بزرگ میر حامد حسین، فقیهی ارجمند و در زهد و عبادت سر آمد روزگار بود. گفته‌اند: از زمانی كه به سن بلوغ رسید، هرگز نمازهای مستحبیش ترك نشد. كراماتی را هم به وی نسبت داده‌اند. در هنر خوشنویسی هم دستی داشت، نسخه‌ای از قرآن و سه كتاب (حق الیقین) (علامه مجلسی)، (تحفه الزائر)، (علامه مجلسی) و (جامع عباسی) (شیخ بهائی)، به خط زیبای وی در كتابخانه ناصریه لكنهو، موجود است.
علامه سید محمد قلی (متوفی 1260 ق) پدر میر حامد حسین، از علمای بزرگ قرن سیزدهم هجری و از صاحب نظران در علم كلام بود. رساله‌ای هم به نام (عدالت علویه) در موضوع احكام قضاوت و افتاء و شرائط قاضی و مفتی نوشته است.
او كتابهای زیادی را از خود به یادگار گذاشت.
ولادت و رشد
علامه میر حامد حسین هندی، در سال 1246 ق، در خانه سید محمد قلی به دنیا آمد. نام اصلی او را (مهدی) نهادند. سبب شهرتش به (میر حامد حسین) آن است كه پدرش پیش از آنكه خبر تولد فرزندش را بشنود، در رویا جد خود (سید حامد حسین) را دیده بود، از این رو، فرزند نوزادش را به این نام مشهور كرد.
میر حامد حسین وقتی به هفت سالگی رسید، پدرش او را به مكتب گذاشت. او مقدمات و دروس ابتدائی را خواند، آنگاه وارد مراحل بالاتری رسید.
(مقامات حریری) و (دیوان متنبی) را نزد مولوی (سید بركت علی صاحب)، و نهج البلاغه را در محضر مفتی (سید عباس شوشتری) آموخت و سپس به فراگیری علوم عقلی در نزد (سید مرتضی خلاصه العلماء) و علوم شرعی در محضر (سید محمد سلطان العلماء) و برادر او (سید حسین سید العلماء) پرداخت و پس از سالها تلاش و همت، تحصیلات خود را با موفقیت به اتمام رساند
