شیخ آقابزرگ تهرانى
شیخ آقابزرگ تهرانى در سال ۱۲۹۳ هجرى در تهران و محله پامنار به دنیا آمد، او که در سال ۱۳۱۳ هجرى براى تکمیل تحصیلات به عراق رفته بود، از فقهاى بزرگی چون شیخ الشریعة اصفهانى، سیدمرتضى کشمیرى، سید عبدالحسین شرفالدین و…
اجازه نقل حدیث دریافت کرد و عالمان نامدارى مانند محمدحسن مظفر، عبدالحسین حلّى، شیخ عباس قمى… از وى اجازه حدیث گرفتند.
علامه تهرانى(ره) از شاگردان ممتاز آخوند خراسانى به شمار مىآمد.
پس از درگذشت آخوند در سال ۱۳۲۹ هجرى به کمک استادش سیدحسن صدر، به تألیف اثر ارزشمند «الذّریعة» پرداخت،
به کشورهاى مختلف سوریه، مصر، فلسطین و… سفر کرد و براى گردآورى اطلاعات و محتواهای مناسب و لازم، به کتابخانههاى مختلف رفت.
طبقات أعلام الشیعة، نقباء البشر، هدیة الرازى، مصفىّ المقال و… از دیگر آثار این سیرهنویس و رجالى بزرگ است.
شیخ آقا بزرگ، در سال ۱۳۸۹ هجرى، در نجف اشرف دیده از جهان فرو بست.
وى، کلمات و توصیفات عطرآگینى درباره علامه میرحامد حسین لکهنوی رحمه‌الله دارد
که استاد محمد رضا حکیمى آن را بدینگونه به پارسى برمىگرداند:
از بزرگترین متکلمان و عظیمترین عالمان متبحر شیعه در اوایل این سده… عالمى پرتتبع و پراطلاع بود و محیط بر آثار و اخبار و میراث علمى اسلامى.
او در این تتبع و احاطه به مرتبهاى رسید که هیچ کس از معاصران او و متأخران، بلکه بسیارى از عالمانِ قرون پیشین نیز به پایه او نرسیدند.
همه عمر خویش را به بحث و پژوهش در اَسرار اعتقادات دینى و حراست اسلام و مرزبانى حوزه دین راستین بگذرانید.
من در سده هاى اخیر کسى را نمىشناسم که در این راه چونان او جهاد کرده و کوشیده باشد و همه چیز خویش را در راه استوارى حقایق مسلم دینى از دست داده باشد.
چشمِ روزگار، در سرتاسر آبادىها و اعصار، در پژوهش و تتبّع، در فراوانى اطّلاع، در دقت نظر و هوش، در حفظ و ضبط مطلب، کسى چنان او ندیده است.
