علّامه میرحامد حسین رحمه الله در کتاب شریف و کم نظیر “عبقات الأنوار” در ذیل بحثی، نقل قولی از شعبی آورده است که دلالت دارد بعد از فاجعه کربلا، یاران پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم يا منزوی شدند، یا به کوه و بیابان زدند، زیرا باورشان نمی‌شد این همه جنایات نسبت به خاندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم را امتی انجام دهد که خود را منتسب به دین جدّش می‌دانند.
شعبی کسی است که ذهبی – رجال‌شناس معروف اهل تسنن – او را با عنوان “الامام، علامة العصر” یاد کرده است.
«شهاب الدین دولت آبادی مشهور به ملک العلماء در کتاب هدایة السعداء نوشته: امام شعبی گفت: که از نقل مصطفی پنجاه سال برآمده، چند نفر پیر معمور مانده‌اند، و از آن تاریخ که در کربلا با حسین بن علی و دیگر فرزندانش، یزیدیان آن چنان حادثه کردند و زار زار کشتند، و آنانکه از اهل‌بیت زنده مانده بودند ایشان را طریق اسیران و بندیان در دمشق آوردند، یاران پیغمبر که زنده بودند، چون این واقعه شنیدند از آن تاریخ باز روی خود به هیچ مسلمانی ننمودند، و ترک جمعه و جماعت و اعیاد کردند، و بعضی درون خانه منزوی گشتند، و بعضی ترک خانه و زن و فرزندان کرده در کوههای دور دست رفتند، و در مصیبت اهل‌بیت مشغول شدند، و ترک مخالطه و سخن گفتن با مردان دادند.
من که شعبی‌ام از بعضی ایشان پرسیدم که شما جمعه و اعیاد و حجّ چرا ترک دادید، و انزوا به کلی اختیار کردید؟ ایشان گفتند: ما روی این چنین امّت که ظاهر کلمه گویند و نماز گزارند، و جگرگوشگان رسول را کُشتند، و بواسطۀ دنیا کفر و نفاق خود مستور دارند، نتوانم دید. از گاهِ آدم الی یومنا هذا آنچه از این امّت آمد از هیچ امّتی نیامده، اگر امّتان پیشین، انبیاء را کشتند اما بر دین ایشان مقرّ نماندند، اما کسی در جهان یاد ندارد، قومی که خود را مسلمان خوانند، به ظاهر کلمه و عمل بر شریعت کنند، ولی جگرگوشگان پیغمبر را زار زار بکُشند، و سرهایی که در کنار مصطفی بوده و پرورده شده آن را بریده و بر نیزه بسته، و دختران و اطفال ایشان را طریق بندیان بردند، اگر محمد رسول اللّه رحمة للعالمین نبودی، از این حادثه هیچ یکی از امّت زنده نماندی، و جمله مسخ و نسخ شدندی، و چنان قهر منزل شدی که هیچ جنبنده در ربع مسکون زنده نماندی.»
منبع:
عبقات الأنوار، ج ٣ ص ص ۲۲۷
