علامه میرحامد حسین هندی از علمای بسیار بزرگ شیعه و مولف کتاب‌های کلامی مهمی در زمینه دفاع از حریم تشیع در مقابل هجمه‌های مخالفین، علی الخصوص ردیه شاه عبد العزیز دهلوی بر شیعه با نام تحفه اثنی عشریه است که توانست با نگارش این کتاب‌ها خصوصا کتاب عبقات الانوار فی مناقب ائمه الاطهار اثری ماندگار از خود در تاریخ تشیع بر جای گذارد.
می‌گویند یکی از فرزندان سید فوت شد و خبر به وی دادند که برای تشییع جنازه فرزندش شرکت کند، سید از مرگ فرزند سخت متأثر گردید و دستور داد که خودشان بروند کفن و دفن کنند چرا که مجالی برایش نیست که در سوگواری فرزند شرکت کند.
موقعی که میرحامدحسین از دنیا رفت یکی از مردان صالح و نیکوکار در عالم خواب دید که قیامت برپا شده و پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بر فراز منبری قرار گرفته و میرحامدحسین بر یک پله پایین‌تر از رسول خدا جلوس کرده ملائکه مردم گناه‌کار را می‌آوردند و پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله به حساب آنان رسیده‌گی می‌کرد و میرحامدحسین نزد پیغمبر صلی الله علیه و آله برای افراد معصیت‌کار شفاعت می‌نمود و آن بزرگوار شفاعت وی را می‌پذیرفت.
ابن السیّد محمد‌قلی بن السیّد محمد بن المیر حامد النیشابوری الکنتوری. طبع الی الیوم أزید من اثنی عشر مجلداً من کتابه عبقات‌الأنوار فی مناقب الأئمة الأطهار علیه السلام ولیس هو موضوعاً للرجال ولکنه لا یخلو غالباً ورقة منه من ترجمة رجل من العامة أو الخاصة، وذکر تواریخهم وتصانیفهم وجرحهم وتعدیلهم. فهو من الکتب الکلامیة التاریخیة الرجالیة أتی فیه بما لا مزید لأحد من قبله.
میرحامدحسین، در روز پنجم محرم الحرام 1246ق، در شهر میرتهه هند، در بیت علم، تقوا و فضلت زاده شد. نسب وی با 27 واسطه، به امام کاظم موسی بن جعفر علیه السلام می‌رسید. به هنگام ولادت، نام او را مهدی، کنیه‌اش را ابوظفر و شهرتش را میرحامدحسین نهادند. این، به خاطر آن بود که پدرش شبی، نیای خود را در خواب دید. وقتی بیدار شد، خبر خوش ولادت فرزندش را شنید و نام جدش را بر او نهاد.
هو السیّد الامیر حامدحسین بن الامیر السیّد محمد‌علی بن السیّد محمد بن حامدحسین الموسوی النیشابوری الکنتوری الهندی اللکهنوی من أکابر متکلمی الامامیة وأعاظم علماء الشیعة المتبحرین فی أولیات هذا القرن هو اصغر ولد أبيه الذی توفی 1264[ق] ولد فی لکهنو (1246ق)
صاحب عبقات الانوار سید اجل علامه و فاضل ورع فهّامه حجة الاسلام و المسلمین و ناشر مذهب آبائه الطاهرین جناب میرحامد حسین موسوی هندی است که وجودش از آیات الهیّه و حجج شیعۀ اثنا عشریه بوده.
قال: إن اسمه الأصلي مهدی، ویکنی بــ«أبي الظفر»، ولکنه اشتهر بـ«حامدحسین»، وذلک أنه رأی والده جدَّه المولوي حامدحسین، فانتبه فبشره بولادته، فاشتهر بالاسم المذکور. ثم ساق نسبه إلی أن أنهاه إلی حمزة بن الإمام الهمام أبي إبراهیم موسی الکاظم علیه السلام.
تنها نه در این کتاب بلکه در نامه هایی که از ایشان انتشار یافته نیز مباحث متعددی را در خصوص شیعیان میتوانیم ببینیم بیش از این ایشان چه کاری میتوانست انجام دهد؟ همان طور که قبلا هم بیان شد امام کبیر بدون در نظر گرفتن جایگاه و منزلت خود نزد میرحامد حسین که مجتهد زمان خود درمیان شیعیان بود حضور پیدا کرد.
کلیه حقوق این وبسایت متعلق به بنیاد بین المللی امامت می باشد.