السلام علیک ایتها الصدیقة الشهیدة
« زیارت مزار مادرم/ زُرتُ قبرَ فاطمةَ الزهراء علیهاالسلام»
میرحامد حسین در داستان سفرش به حج و عتبات عالیات، وقتی از ایام حضور ده روزه‌اش در مدینه منوره، از عصر روز چهارشنبه، دهم ماه ذی قعده، تا بعد از نماز ظهر و عصر روز شنبه، بیستم ذی قعده سال ۱۲۸۲ قمری می‌نویسد، از زیارت مزار مطهر صدیقه کبری فاطمه زهرا علیها آلاف التحیة والثناء خبر می‌دهد.
در این گزارش‌های گزیده اما گویا، افزون بر گزارش حال و هوای معنوی و انقلاب درونی و یک روز کامل اشک باریدن و کیفیت زیارتش، از بدرفتاری‌های بدخواهانه و غرضمندانه گماردگان روضه منوره و مانع شدن آن دشمنان خدا از توجه و حضور قلب حدیث کرده، و در خصوص مکان قبر مطهر و ضریحی که بر آن مقام والا منزلت نصب بوده است سخن می‌گوید.
بخش اول: اولین زیارت و بارش سیل آسا:
«…ثمّ ذهبتُ إلی برکة في المدینة المنوّرة واغتسلتُ هناک وطهّرتُ الثیاب وحمدتُ الله تعالی علی حصول التطهیر کما کنتُ أبتغي. ثمّ رحتُ لزیارة المرقد المبارک المطهّر النبويّ، بعد ما بقي علی الزوال ساعتان، فزرتُ أوّلاً القبر المقدّس، ثمّ زرتُ قبر فاطمة الزهراء علیهاالسلام في حجرتها الشریفة المبارکة، وفي أثناء ذلک أمطرتِ السماء مطراً عظیماً، حتّی سال وجری…»
بخش دوم: یک روز تمام بر سر مزار مادرم گریه کردم اما دشمنان خدا حالم را خراب کردند:
«ثمّ رحتُ إلی زیارة الحرم النبويّ في اللیل الحادي‌عشر من ذي القعدة سنة ۱۲۸۲، وقرأتُ الزیارة نیابةً عن جملة الأقارب والأصدقاء، ولمّا زرتُ هذا الوقت قبر فاطمة علیهاالسلام لم أتمالک من البکاء، وبکیتُ أکثر من الیوم؛ لقلّة المبالاة من أهل العدوان في هذا الوقت، فمنعني من ذلک رجلٌ کان یعرفني، فقطع بکائي، وعظم واشتدّ عليّ منعه، حیث أزعجني وشوّشني وقطع بکائي. وفي‌الروضة المقدّسة النبویّة مثل حرم الکعبة المعظّمة لکثرة المخالفین، قلّما یحصل التوجّه والحضور التامّ، فإنّ الأعداء عن الیمین والشمال حافّون غاصّون، ومع ذلک الخدّام اللئام أشدّ إیذاءً وأکثر عناداً… وإذا رأوا هؤلاء أحداً یبکي في الزیارة ولاسیّما زیارة فاطمة علیهاالسلام غمزوا به ولوّحوا إلیه وقالوا إنّه رافضيٌّ، فالإنسان في دهشة وحیرة وانزعاج وقلق وخوف من هؤلاء ولاسیّما في أوّل الوهلة…»
بخش سوم: وقتی صورتم را به ضریحش چسبانیده بودم، یکی از گماردگان فرومایه مرا دور کرد:
«التاریخ الثاني عشر یوم الجمعة سنة ۱۲۸۲ من ذي القعدة. رحتُ فیه صباحاً إلی الحرم النبويّ صلّی الله علیه وآله و سلّم ولمّا زرتُ ضریح فاطمة علیهاالسلام وقربتُ منه وألصقتُ خدّي به وصرتُ أدعو، جذبني بعض الخدّام اللّئام وطلب منّي شیئاً، فلم یکن عندي في هذا الوقت ما اُعطیه، فنحّاني من هذا المقام الشریف؛ نحّاه الله عن کلّ خیرٍ وأبعده، وأراح المؤمنین من إیذائهم ومعاندتهم عاجلاً وطهّر هذه الروضة الشریفة من أدناس هؤلاء الأخباث الذین لایترکون المؤمنین أن یزرون حقّ الزیارة.»
بخش چهارم: زیارت به نیابت تمام بستگان و برادران و خواهران:
«التاریخ الثالث عشر من شهر ذي قعدة یوم السّبت. رحتُ فیه بعد صلاة الصبح لزیارة الحرم النبويّ، علی صاحبه أفضل السلام والتحیّة، وزرتُ قبر فاطمة الزهراء علیهاالسلام وقرأتُ زیارة النبيّ صلی الله علیه وآله وسلّم وزیارة فاطمة علیهاالسلام نیابةً من أکثر الأقارب والإخوان والأخوات… »
بخش پنجم: دو تا دو رکعت نماز در مسجدِ خانه امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء علیهماالسلام:
«ثمّ زُرنا مسجد بیت عليّ وصلّینا فیه الرکعتین، وهناک مقامٌ یقولون إنّه کانت تطحن فیه، ثمّ زُرنا مسجد فاطمة علیهاالسلام وصلّینا فیه…».
منبع: إسفار الأنوار عن وقائع أفضل الأسفار ص ۵۷۳ – ۵۷۵، کتاب شیعه، دو فصلنامه تخصصی کتاب شناسی شیعه، ویژه نامه میرحامد حسین.
مهدی اسفندیاری
